Het medium radio bestaat precies 100 jaar. En zo lang is het ook in mijn familie. Mijn grootvader Philip Wade, geboren in 1896, was een van de eerste radioacteurs bij de BBC. Ik heb een foto van hem met een stel collega’s acterend voor een enorme doos. Hij staat midden vooraan op de foto, tussen twee dames met hoedjes in. Ik denk dat de foto net zo in scène is gezet als de foto van mij en Menno Bentveld bij mijn aantreden bij het radioprogramma Vroege Vogels.
We zien er te goed uit. Ons haar zit perfect. Mijn Opa in pak met een jacquet aan. Ik opgemaakt en gestyled door een VARA styliste. Het is veel te geanimeerd ook. Radio kan je doen in je joggingbroek. En wat je doet kan je ook heel klein maken. Niemand die je ziet, en toch zit je bij mensen op schoot.
Ook ik ben radio gaan maken, net als mijn vader. Ik kijk zo graag naar de foto van hem in een oude studio waar hij langspeelplaten aan het opzetten is. Het verhaal gaat dat hij het nieuws onder zijn neus geschoven kreeg om voor te lezen en zo vernam dat zijn beroemde vader was overleden. Hij werkte net als zijn vader met zijn stem. Hij deed de narration bij de films die hij maakte, hij sprak dus voice overs in net als ik.
Als ik aan hem denk zie ik hem liggen op de grond bij de radio. Ik lig boven in bed. Door de vloer heen hoor ik de geluiden van de radio uitzending die me uit de wereld van de slaap langzaam terugbrengt naar die Engelse cottage met zijn lage plafond waar alleen wij rechtop konden staan. Ik ruik koffie die pruttelt. Ik hoor de vloer kraken als ik uit bed stap. Zijn diepe mooie Britse geluid dat me begroet boven het geluid van de radio uit.
Radio kan je in een andere wereld brengen. Dat is wat ik er ook zo leuk aan vond toen ik het iedere zondagochtend voor 400.000 mensen mocht maken. De geluiden van de natuur in de ochtend en dan met een zendmicrofoon de bosjes in duiken bij Natuurmonumenten in ’s Graveland. Dat hele kritische mensen aan de tand voelen was niet aan mij besteed. Ik ben meer van een mooie sfeer en idealistische verhalen. Gelukkig kruip ik nog steeds regelmatig achter de microfoon. Onder andere om kinderen mee te nemen naar een magische wereld voor de Efteling. En als ik kijk naar die mooie zwart wit foto van mijn Opa achter de radiomicrofoon zo’n honderd jaar geleden, en die van mijn vader in een oude radiostudio, voel ik dat ik daar vast ook nog eens terug zal komen.