Halloween

Terwijl ik voor een recept hardop het aantal benodigde eetlepels aan het tellen ben in de keuken, telt Simcha mee vanaf de bank. In het Duits. Ze leert op school lezen, schrijven en rekenen. Maar spelenderwijs doen ze dat in allerlei verschillende talen. Ze vinden het belangrijk dat de kinderen vanaf dag 1 verschillende talen horen en spreken, niet alleen omdat het academisch gezien heel fijn is als je meerdere talen spreekt, maar vooral ook omdat ze hen willen meegeven dat de wereld niet eendimensionaal is. Niet alleen maar is zoals wij hier in Nederland het kennen. Door nu liedjes over de herfst te zingen in het Engels, Frans en zelfs Portugees, krijgt haar Hollandse beeld van de herfst nog veel meer andere kleuren. Ze leert de gevoelens over deze tijd van het jaar van anders sprekenden kennen en voelen in de gedichtjes, spelletjes en liedjes die ze leert. Wat ervaren anderen, hoe klinkt dat, hoe voelt dat. Het kleurt haar beleving. De dingen krijgen meer en andere dimensies. Het ontroert me. Want wat is het nodig om nieuwsgierig te zijn naar het onbekende, om daar een eigen schoonheid in te zien.

Het is een bijzondere tijd van het jaar. De tijd van Allerheiligen en Allerzielen waarin de overledenen worden herdacht. ’s Ochtends vroeg hangt er een dikke laag mist over het land. Mysterieus is het, wonderlijk. Een beetje spannend ook. De luchten zijn vol kleuren. Betoverend. Iedere ochtend verbaasd het ons hoe koud het is. Het is makkelijk te geloven dat in deze donker wordende dagen de werelden van de doden en de levenden wat dichter bij elkaar liggen dan anders. Vroeger werd er geloofd dat zielen in deze tijd konden ronddwalen, werden er kleine offertjes aan hen gebracht om hen goed te stemmen. En om zich te beschermen tegen deze geesten droegen mensen maskers om hen om de tuin te leiden. Door de Kelten werd deze tijd van Allerheiligen Samhain of All Hallows Eve genoemd.

Ik merk dat sommigen verbaasd reageren als ik vertel dat we het vieren. Soms melden ze erbij dat zij dat niet doen. Ik voel zelfs soms een afkeer tot het feest dat in de loop der tijd een stuk commerciëler is geworden en ook buiten de grenzen van Groot Brittanië wordt gevierd. Maar ik heb een Engelse vader, het heeft te maken met mijn afkomst. De commercialisering van Halloween schrikt me niet af. Ik vier ook Moederdag. Alleen doen we niet mee met het geven van dure cadeautjes. Wel krijg ik een zelfgemaakte tekening, pastaketting of andere heerlijke knutsel. Ik vind het namelijk een goed idee dat de kinderen iets voor mij doen en leren hoe leuk het is een ander blij te maken, hoe zalig het is iets voor een ander te betekenen. En ook aan Halloween kan ik mijn eigen invulling geven. Wij gaan niet trick or treat roepend door de buurt, bergen snoep ophalen doen we ook niet met Sint Maarten. Maar we houden wel een griezelmoment. Waarin we lachen om dingen die we spannend vinden.

Zo leren we ons niet af te wenden van wat ons bang maakt, maar het onder ogen te komen. En dus doet Simcha een kussensloop over haar hoofd waar ik gaten in heb geknipt en gaan we in het donker met een zaklamp door de boomgaard. Ik maak een kleine speurtocht waarbij Peter en ik doen alsof we heel bang zijn en Simcha dan lachend vindt dat we maar bangepoeperds zijn en ondertussen allerlei dingen onderneemt die ze normaal gezien best lastig vond, maar om ons te bewijzen dat het helemaal niet eng is toch maar doet. In de speurtocht verwerk ik dingen die alleen zij nu op kan lossen omdat ze dat pas heeft geleerd en spannend heeft gevonden. Zo zal ze zelf iets moeten lezen, een som moeten maken, iets in het Duits moeten zeggen of in het Engels moeten zingen. En iets eten van pepermunt want ook dat vond ze tot een paar dagen geleden absoluut walgelijk en heeft ze overwonnen omdat de tandarts bepaalde tandpasta voor haar toch echt beter vond. Simcha groeit ervan. Ze wordt minder bang, ze ziet dat de dingen die ze tot voorkort echt niet durfde nu wel durft en kan. En ja ik haal voor na afloop wel die leuk versierde donuts die je nu kan krijgen met spinnen erop of uitgedost als pompoen. Lekker met warme chocomelk of thee. We lezen al weken spannende boeken en zijn zelfs aan het eerste deel van Harry Potter begonnen. We genieten van draken, rondvliegende uilen en toverspreuken. Het brengt een hoop knusheid dat bij elkaar kruipen vanwege gegriezel.
Het loont altijd om me in iets te verdiepen en eruit te halen wat me aanspreekt. Zo was het een paar dagen geleden Diwali. Het Indiase lichtjesfeest waarin de overwinning van het goede over het kwade, de overwinning van het licht over de duisternis wordt gevierd. Ook wij staken die dag een lichtje aan. ‘Zullen we er een Indiaas woord bij zeggen?’, vroeg Simcha. Haar peettante in India liet weten dat Namasté een heel mooi woord is. Het is een groet zoals hallo maar het betekent zoveel meer. Het betekent ik buig voor jou. Je brengt je handen samen gevouwen naar je hart en zegt daarmee: het goddelijke in mij, groet het goddelijke in jou. Als we dat gevoel zouden leggen in ons hallo… Daar krijgt het in ieder geval meer gelaagdheid van.