Column Ouders van nu maart 2019: Ademstop

24 Comments

‘Bel 112!’, roep ik. Onze 10 weken oude baby hou ik blauw in mijn armen. Ze haalt geen adem. In mijn hoofd bereid ik me voor op het ergste. Vijf beademingen, vijftien borstcompressies, twee beademingen, vijftien borstcompressies. Ik ren naar beneden met Norah slap tegen me aan. Naar een plek waar het ambulancepersoneel snel bij ons kan komen. Naar een harde ondergrond om haar op neer te leggen. Ik peuter met bevende handen aan de knopen van haar vestje terwijl Peter de vragen herhaalt die hem aan de telefoon worden gesteld: ‘Welke kleur heeft ze?’, ‘Wat ziet u aan haar borstkastje?’ Seconden lijken uren te duren. Blijf bij ons, blijf bij ons, herhaalt het zich als een mantra in mijn hoofd. Ik besef me pas dat ik in mijn ondergoed sta als de ambulance het terrein oprijdt. Ik spring in mijn regenlaarzen en met Norah dicht tegen me aan haast ik me de auto in die buiten in de kou met draaiende motor op ons wacht. Daar volgen duizend vragen die ik zo goed mogelijk probeer te beantwoorden. Ondertussen doet de ambulancemedewerker grondig en kalm zijn werk. Norah ziet grijs met een blauwe gloed, maar ze haalt weer adem. Als er een zuurstofmasker op haar gezicht wordt gezet krijgt de broeder in zijn blauw gele uniform een voorzichtige lach. We gaan naar het ziekenhuis. De deur van de ambulance schuift open en daar staat Peter. Met een betraand gezicht en rode ogen werpt hij een broek en een trui voor mij de ambulance in, wat kleertjes voor Norah. Er is geen tijd om hem gerust te stellen want we rijden al weg. Ik hou zelf het zuurstofmasker op haar gezicht terwijl ze bovenop me ligt. Ik ben stevig ingesnoerd op de brancard want de ambulance die ons naar de veilige armen van het ziekenhuis brengt, rijdt vlot en maakt scherpe bochten.
Op de eerste hulp staan zes man klaar. Norah heeft het moeilijk. Ze halen haar uit mijn armen. Snel trek ik wat kleren aan terwijl de ambulancebroeder verslag doet: ’10 weken oude baby, kinkhoest, ademstop…’ Ik luister naar zijn bevindingen en kan maar moeilijk beseffen dat het over mijn kind gaat waar hij over praat. De kinderarts wordt uit bed gebeld. Ik ben kalm maar hyperalert. Dan komt Peter binnen. Ik zie hem schrikken van alle mensen om Norah heen. Ze heeft inmiddels allemaal draden aan haar lichaam en krijgt opnieuw zuurstof. Geëmotioneerd zegt hij tegen Norah dat ze dit kan. Terwijl hij haar aanmoedigt, praat hij zichzelf moed in. Als de dokter komt, brandt er een vraag op mijn lippen waar ik het antwoord eigenlijk niet van wil horen. Maar als hij zijn werk heeft verricht, ons laat weten dat Norah wordt opgenomen en op het punt staat zijn bed weer op te zoeken, vraag ik het toch. Kan ze doodgaan? Het is datgene wat we niet hebben uitgesproken maar waarvan de angst als kou om ons hart hangt. De dokter verzekert ons dat ze hier goed in de gaten wordt gehouden. Dat ze nu niet sterk genoeg is om de hoestaanvallen door te komen maar ze er hier alles aan doen om haar er doorheen te slepen. En dan valt alle spanning van me af. Hier zijn we veilig. Boven op de kinderafdeling wordt er een bedje neergezet voor mij. Een apart babybedje hoef ik niet. Ik laat Norah vannacht niet meer los. En alle dagen die hierop volgen ook niet. Zodra haar adem stopt, druk ik op een gele knop en komen de verpleegsters aanrennen. Er wordt zuurstof aangerukt, langzaam komt ze weer bij. Haar gezichtje kleurt van blauw naar grijs naar wit. Het zweet loopt van haar af. Er komt slijm uit haar mond. Ze stikt er bijna in. Uitgeput valt ze in m’n armen in slaap. Ik zie haar lijden en vechten. Aanval na aanval. Alsof we op een woeste zee zijn en er maar steeds hoge golven blijven komen. De eerste dagen ga ik regelmatig kopje onder. Als de adrenaline van de eerste shock wegvalt, komen onophoudelijke tranen. Ik kan het niet aanzien. Mijn baby die om adem vecht. Mijn baby met slangetjes in haar lijf, met machines verbonden. En dan komt een fase van acceptatie. Dit is het dus voorlopig. Dit kleine kamertje is mijn wereld. En het enige wat ik moet doen is ons kind in mijn omhulling hier doorheen laten gaan. Iedere dag lijk ik beter mijn hoofd en mijn baby boven water te kunnen houden. En op een dag, ik weet het zeker, bereiken we de kant. De lachjes die ze lacht tussen de aanvallen door helpen me er doorheen. Op een dag ligt het achter ons. Dan wacht er een leven om samen van te genieten.

24 Comments

  1. Marc

    Lieve Lisa en Peter,dat komt even binnen:na zoveel blije berichten over jullie tweede spruit dit relaas over Nora.Ik kan niks anders zeggen dan dat ik jullie elke avond in mijn avondgedachten meeneem en hoop dat deze nare periode zo snel mogelijk als verleden te bestempelen is.Veel sterkte en wijsheid in deze periode wens ik jullie,GrtMarc

    Beantwoorden

  2. Een verschrikkelijk verhaal – nachtmerrie van elke ouder.

    De hamvraag die echter niet in deze column wordt aangeraakt: was deze baby gevaccinneerd?

    Normaal gesproken vind de eerste vaccinatie tegen kinkhoest plaats tussen 6 en 9 weken. Was Nora gevaccinneerd of niet? Zo niet, waarom niet?

    Dit is essentieele informatie en context, juist voor zo’n schrijnend en schrikwekkend scenario.

    Beantwoorden

    • Hi Roland, Norah was 2 weken toen de kinkhoest toe sloeg. En dus nog niet gevaccineerd. Ik kreeg het zelf ook en was wel ingeënt. Jammergenoeg beschermt de inenting die babies tussen 6-8 weken krijgen niet volledig. Zowel ingeënte als niet ingeënten kunnen het krijgen. En ook na de eerste inenting zijn babies niet beschermd, pas nadat ze alle drie de prikken hebben gehad krijgen ze enige bescherming en dan zijn ze al vijf maanden oud. Vandaar dat vanaf januari 2019 vrouwen tijdens hun zwangerschap al een inenting tegen kinkhoest kunnen krijgen die de baby in de buik al iets bescherming biedt. Norah is geboren in november, helaas een paar maanden te vroeg wat dat betreft. Hoop dat ik je wat meer informatie heb kunnen geven. In mijn column die ging over hoe het voor mij was dat m’n baby stopte met ademhalen, wilde ik hier niet op in gaan. Ik krijg maar 500 woorden in de Ouders van nu. Wat te doen met kinkhoest is weer een heel ander lang verhaal.

      Beantwoorden

      • Beste Lisa,

        hartelijk dank voor je reactie.

        Ik begrijp dat deze column vooral gaat over jullie ervaring om als ouders dit door te maken, en het is begrijpelijk dat daar de nadruk op ligt. Maar juist omdat het zo’n verschrikkelijke ervaring is, en juist omdat het ook nog veel slechter af had kunnen lopen is het denk ik toch belangrijk om er altijd op te wijzen dat het heel belangrijk is om kinderen te laten vaccineren.

        Dat die informatie misschien niet makkelijk in jouw persoonlijke relaas viel in te passen, is te begrijpen. Maar ik vind dat de redactie wel de verantwoordelijkheid heeft om een stukje “terzijde” tekst te plaatsen waarin gewezen zou moeten worden op het belang van vaccinatie ter preventie van kinkhoest (en andere kinderziektes).

        Beantwoorden

        • Hi Roland, je zult begrijpen dat ik inmiddels alles weet van kinkhoest en de vaccinaties er tegen. Ik heb me de afgelopen maanden er totaal in onder gedompeld. Het is zo gecompliceerd dat ik denk dat een kort statement van een blad voor jonge ouders niet volstaat. Een keer een langer artikel erover schrijven zou wel kunnen. Er zijn namelijk heel veel mitsen en maren die ook door de kinderartsen in het ziekenhuis zijn benoemd. We willen zo graag dit voorkomen bij onze kinderen maar ik denk dat we moeten accepteren dat we dat soms niet kunnen. En dat we ook niet altijd HET antwoord hebben. Ik wil er best een keer dieper op in gaan. Dank voor je betrokkenheid! Groetjes Lisa

          Beantwoorden

  3. Tessa

    Pfff wat een heftig verhaal. Tijdens mijn coschap kindergeneeskunde kwam ik ze zo vaak tegen, die arme kleintjes met de 100 dagen hoest. Verschrikkelijk. Veel sterkte voor die kleine meid!

    Beantwoorden

    • Dank je Tessa. En wat fijn dat jij de immense inspanning hebt geleverd om al onze zieke kindjes te helpen wanneer wij ouders zelf zo onmachtig zijn geworden. Diepe buiging en dank je wel voor de veiligheid die jullie bieden. Het kunnen leunen op jullie kunde sleept ons er doorheen.

      Beantwoorden

  5. Moniek

    Ik zocht een plek om te reageren, niet eens persé enkel op dit verhaal, maar op de velen die ik inmiddels gelezen heb de afgelopen jaren. Met name de laatste maanden, sinds onze 2e zoon geboren is, raken je verhalen me zo. Je schrijft prachtig puur, zoals het is, niet mooier dan het is…heel eerlijk komt het over. Dank voor de verschillende emoties die je verhalen bij me losmaken en me stil laten staan bij het hier en nu. Ik wens je de komende tijd meer rust toe met je 2 prachtige meiden.

    Beantwoorden

    • Hi Moniek wat een onwijs fijne reactie. Wat bijzonder dat je de tijd neemt dit met me te delen. Wat mooi dat we elkaar in m’n verhalen zo mogen ontmoeten. Warme groet, Lisa

      Beantwoorden

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *